Patronka św. Urszula Ledóchowska
Urszula Julia Ledóchowska (1865-1939)
„Obym tylko miłować umiała! Palić, spalać się miłością ”
– tak pisała w przeddzień złożenia ślubów zakonnych 24 letnia Julia Ledóchowska, nowicjuszka w klasztorze urszulanek w Krakowie. W dzień profesji przyjęła imię Maria Urszula od Jezusa, a słowa tu przytoczone stały się linią przewodnią całego jej życia. Urodziła się w rodzinie, która zarówno ze strony matki (Szwajcarki z rycerskiego rodu Salisów) jak i ojca (potomka starego polskiego rodu) dała licznych mężów stanu, żołnierzy i duchownych, zaangażowanych czynnie w dzieje Europy i Kościoła.
Wyrastała w atmosferze mądrej i wymagającej miłości rodziców, wśród licznego rodzeństwa. Trójka najstarszych dzieci obrała drogę życia konsekrowanego: Maria Teresa (beatyfikowana w 1975) założyła w przyszłości Sodalicję św.Piotra Klawera, a młodszy brat Włodzimierz był generałem Jezuitów. M.Urszula przeżyła w klasztorze krakowskim 21 lat. Zwracała uwagę swym rozmiłowaniem w Bogu, talentem wychowawczym i wrażliwością na potrzeby młodych w zmieniających się warunkach społecznych, politycznych i obyczajowych.
Gdy kobiety rozpoczęły studia na Uniwersytecie Jagiellońskim doprowadziła do otwarcia pierwszej w Polsce bursy dla studentek, gdzie mogły otrzymać bezpieczne miejsce do życia i studiów, a także solidną formację religijną. Powodowana tą wrażliwością, z błogosławieństwem Papieża Piusa X rozpoczęła pracę wychowawczą w sercu wrogiej Kościołowi Rosji. Gdy wyjeżdżały z drugą siostrą w stroju świeckim (życie zakonne w Rosji było zabronione) do Petersburga nie wiedziała, że rusza w nieznane, a Duch Święty poprowadzi ją drogami, których nie przewidziała. W Petersburgu Matka i powiększająca się wspólnota sióstr (erygowana wkrótce jako dom autonomiczny) żyły w ukryciu i choć pod stałym niemal nadzorem policji, prowadziły intensywną pracę wychowawczą i religijną ukierunkowaną także na zbliżenie między Polakami i Rosjanami. Z powodu wybuchu wojny 1914 roku M.Urszula musiała opuścić Rosję. Wyjechała do Sztokholmu.
W okresie skandynawskiej peregrynacji (Szwecja, Dania, Norwegia), działalność Matki skupia się, obok pracy wychowawczej, na twórczym udziale w życiu miejscowego Kościoła, pracy na rzecz pomocy ofiarom wojny i zaangażowaniu ekumenicznym. Dom Matki i sióstr był oparciem dla ludzi o różnych orientacjach politycznych i religijnych. Jej gorący patriotyzm szedł w parze z otwarciem na inność i różnorodność. Zapytana jaką politykę prowadzi, odpowiedziała bez wahania: moją polityką jest miłość. W 1920 roku M.Urszula wraca z siostrami i dużą grupą sierot po emigrantach do Polski. Stolica Apostolska przekształca autonomiczny klasztor w zgromadzenie apostolskie, dając mu nazwę: urszulanki od N. Serca Jezusa Konającego.
Duchowość zgromadzenia skupia się wokół kontemplacji zbawczej miłości Chrystusa i uczestniczeniu w Jego misji przez wychowanie i nauczanie oraz służbę ludziom szczególnie cierpiących, opuszczonych, żyjących na marginesie społeczeństwa, poszukujących sensu życia. M.Urszula wychowuje siostry do umiłowania Boga nade wszystko, a w Bogu każdego człowieka i całego stworzenia. Uśmiech, pogodę ducha, pokorę i zdolność przeżywania szarej codzienności jako uprzywilejowanej drogi ku świętości, uważa za szczególnie wiarygodne świadectwo więzi z Chrystusem i narzędzie wpływu ewangelizacyjnego i wychowawczego. Ona sama była przejrzystym przykładem takiego życia.
Zgromadzenie rozwija się szybko. Powstają wspólnoty sióstr w Polsce i na ubogich, wielonarodowych i zróżnicowanych religijnie kresach wschodnich. W 1928 roku powstaje dom generalny w Rzymie, i bursa, aby uboższe dziewczęta mogły zapoznać się z bogactwem duchowym i religijnym serca Kościoła i europejskiej cywilizacji. Siostry podejmują też pracę wśród ubogich na obrzeżach Rzymu. W 1930 roku siostry, towarzysząc dziewczętom jadącym w poszukiwaniu pracy, osiedlają się we Francji. Wszędzie, gdzie jest to możliwe M.Urszula tworzy ośrodki pracy wychowawczej i nauczycielskiej, posyła siostry do katechezy i do pracy w dzielnicach nędzy, organizuje wydawnictwa dla dzieci i młodzieży, sama pisze artykuły i książki. Inicjuje i wspiera tworzenie organizacji dla dzieci (Krucjata Eucharystyczna), młodzieży starszej i dla kobiet. Bierze czynny udział w życie Kościoła i Kraju, za co otrzymuje wysokie odznaczenia kościelne i państwowe.
Gdy jej pracowite i niełatwe życie dobiegło końca w Rzymie, 29 maja 1939 roku, ludzie mówili, że zmarła święta.
20 VI 1983 w Poznaniu Jan Paweł II beatyfikował m. Urszulę. W 1989 zachowane od zniszczenia ciało bł. Urszuli zostało przewiezione z Rzymu do Pniew i złożone w kaplicy domu macierzystego. 18 V 2003 w Rzymie Ojciec św. Jan Paweł II kanonizował m. Urszulę Ledóchowską.
Źródło:
Historia parafii
Aby w pełni poznać historię powstania Parafii p.w. Świętej Urszuli Ledóchowskiej w Chylicach, należy uprzednio zapoznać się z historiografią Zgromadzenia Sióstr Urszulanek, które na długie lata wpisały się w przestrzeń katolicką Chylic i na trwałe znalazły miejsce w naszej pamięci.
Zgromadzenie Sióstr Urszulanek Serca Jezusa Konającego prowadziło w latach okupacji niemieckiej (1942-1944) bursę dla dziewcząt w Warszawie przy ul. Tamka 30. Po Powstaniu Warszawskim dziewczęta znalazły tymczasowe schronienie w domu Zgromadzenia w Ożarowie, skąd udały się do Zakopanego. Osiedliły się tam również w domu Zgromadzenia, ponieważ siostry prowadzące na Jaszczurówce zakład opiekuńczo-wychowawczy musiały z nakazu władz niemieckich opuścić dom i wraz z dziećmi znalazły schronienie w Kalwarii Zebrzydowskiej. Kiedy w maju 1945 siostry wraz z dziećmi powróciły z Kalwarii na Jaszczurówkę, dla wychowanek warszawskich trzeba było znaleźć lokum w pobliżu stolicy.
W tym celu w 1946 Zgromadzenie nabyło umową przyrzeczenia kupna- sprzedaży od właścicieli nieruchomości w Chylicach, Haliny Pietruszewicz i Tadeusza Jacobsona, dom i 1,2 ha ziemi z budynkami gospodarczymi. Dopiero w 1991 r. nieruchomość przeszła na własność Zgromadzenia. Pierwsza grupa sióstr i wychowanek przyjechała do Warszawy w lipcu 1945. Najpierw ulokowano się w domu bezhabitowego zgromadzenia w Chylicach, potem w Chylicach przy ul. Broniewskiego, aż wreszcie, po doprowadzeniu zrujnowanego na skutek działań wojennych domu do stanu używalności, osiedliły się siostry przy ul. Dworskiej 56 (obecnie Dworska 5), gdzie 15 IX 1945 został erygowany dom p.w. Opieki św. Józefa (Kuria Metropolitalna w Warszawie, 23 IV 1954 nr 2343).
Kaplica domowa p.w. św. Józefa, erygowana 16 IV 1946, stała się od 1 VII 1946 filią parafii p.w. św. Anny, Matki NMP, w Piasecznie (zaświadczenie Kurii Warszawskiej z 19 III 1952 nr 1650). Siostry prowadziły bursę dla dzieci i młodzieży. Bursę tę zlikwidowały władze państwowe 31 VIII 1961, choć pierwsza próba zabrania domu miała miejsce w marcu 1952 r. Siostry zajmowały się ponadto katechizacją w Chylicach, dojeżdżając również do Piaseczna, Jeziornej, Konstancina i Skolimowa, a następnie na terenie domu, w którym od 1960 mieścił się punkt katechetyczny. Od 1965 opiekowały się małymi dziećmi w ramach pomocy sąsiedzkiej, prowadziły świetlicę, pomagając dzieciom w nauce, ucząc jęz. angielskiego. Również od 1965 zaczęły prowadzić mały internat dla dziewczynek w wieku 7-11 lat. Od samego początku istnienia domu prowadziły półkolonie dla dzieci z Piaseczna i z Warszawy oraz przyjmowały starsze panie na wakacyjny wypoczynek. Kontakt ze środowiskiem utrzymywany był zwłaszcza poprzez kaplicę, do której ludność uczęszczała w niedziele i święta, a także przez doraźną pomoc ambulatoryjną i sąsiedzką, świadczoną zwłaszcza osobom samotnym i starszym.
Siostry zajmowały się też grupą ministrantów (ok. 40) i grupą dziewcząt, tzw. bielanek. Praca w ogrodzie i prowadzone małe gospodarstwo były podstawą utrzymania placówki. W 1960 roku został przeprowadzony gruntowny remont głównej części budynku, gdzie znajdowała się kaplica, a w latach 1968-1974 przebudowano barak i dom, w którym urządzono mieszkania dla osób przyjeżdżających na wakacje. Na życzenie władz kościelnych dom został odstąpiony archidiecezji warszawskiej na parafię pw. św. Urszuli Ledóchowskiej, erygowanej na tym terenie. Siostry opuściły dom 28 VI 1996, a oficjalne przekazanie obiektu nastąpiło 1 VII 1996. Do czasu wybudowania nowej świątyni rolę kościoła parafialnego spełniała dawna kaplica zakonna, odnowiona w 1989 r., której projektantem i wykonawcą był artysta rzeźbiarz Jerzy Machaj (1925-1998).
Żródło: S. Małgorzata Krupecka, Próba upaństwowienia bursy urszulanek SJK w Chylicach w 1952 r.:
W tym miejscu chcemy serdecznie podziękować za ogromną pomoc przy opracowywaniu tego działu:
Siostrze Prowincjalnej Beacie Mazur
ze Zgromadzenia Sióstr Urszulanek Serca Jezusa Konającego, Dom Generalny w Warszawie, oraz
Siostrze Ancilli Kosickiej
– Archiwistce Zgromadzenia Sióstr Urszulanek Serca Jezusa Konającego w Pniewach za udostępnienie materiału historycznego wraz ze zdjęciami dotyczącymi Patronki Parafii i Domu Sióstr Urszulanek w Chylicach.
Dnia 24 czerwca 1994 roku, nastąpiło uroczyste erygowanie Parafii pod wezwaniem Błogosławionej Urszuli Ledóchowskiej w Chylicach. Za sprawą Papieża Jana Pawła II, nasza Patronka została kanonizowana w dniu 18 maja 2003 roku i od tego momentu Parafia nosi imię Świętej Urszuli Ledóchowskiej w Chylicach.
W kolejnych latach, wraz ze wzrostem liczby mieszkańców okolicznych miejscowości, do obszaru Parafii nastąpiło przyłączenie w 1997 roku części wsi Kierszek, a w roku 2000, także części ulicy Urbanistów. Obecnie Parafia pod wezwaniem Świętej Urszuli Ledóchowskiej w Chylicach liczy ok 3,5 tyś wiernych.
Miejmy nadzieję, że dzięki internetowi i dodatkowemu narzędziu, którym jest ta strona www, znaczna cześć parafian z obecnych oraz z nowo przyłączonych terenów, częściej spotka się ze Słowem Bożym w naszym pięknym kościele, przy ulicy DWORSKIEJ 5.
Historia parafii
Aby w pełni poznać historię powstania Parafii p.w. Świętej Urszuli Ledóchowskiej w Chylicach, należy uprzednio zapoznać się z historiografią Zgromadzenia Sióstr Urszulanek, które na długie lata wpisały się w przestrzeń katolicką Chylic i na trwałe znalazły miejsce w naszej pamięci.
Zgromadzenie Sióstr Urszulanek Serca Jezusa Konającego prowadziło w latach okupacji niemieckiej (1942-1944) bursę dla dziewcząt w Warszawie przy ul. Tamka 30. Po Powstaniu Warszawskim dziewczęta znalazły tymczasowe schronienie w domu Zgromadzenia w Ożarowie, skąd udały się do Zakopanego. Osiedliły się tam również w domu Zgromadzenia, ponieważ siostry prowadzące na Jaszczurówce zakład opiekuńczo-wychowawczy musiały z nakazu władz niemieckich opuścić dom i wraz z dziećmi znalazły schronienie w Kalwarii Zebrzydowskiej. Kiedy w maju 1945 siostry wraz z dziećmi powróciły z Kalwarii na Jaszczurówkę, dla wychowanek warszawskich trzeba było znaleźć lokum w pobliżu stolicy.
W tym celu w 1946 Zgromadzenie nabyło umową przyrzeczenia kupna- sprzedaży od właścicieli nieruchomości w Chylicach, Haliny Pietruszewicz i Tadeusza Jacobsona, dom i 1,2 ha ziemi z budynkami gospodarczymi. Dopiero w 1991 r. nieruchomość przeszła na własność Zgromadzenia. Pierwsza grupa sióstr i wychowanek przyjechała do Warszawy w lipcu 1945. Najpierw ulokowano się w domu bezhabitowego zgromadzenia w Chylicach, potem w Chylicach przy ul. Broniewskiego, aż wreszcie, po doprowadzeniu zrujnowanego na skutek działań wojennych domu do stanu używalności, osiedliły się siostry przy ul. Dworskiej 56 (obecnie Dworska 5), gdzie 15 IX 1945 został erygowany dom p.w. Opieki św. Józefa (Kuria Metropolitalna w Warszawie, 23 IV 1954 nr 2343).
Kaplica domowa p.w. św. Józefa, erygowana 16 IV 1946, stała się od 1 VII 1946 filią parafii p.w. św. Anny, Matki NMP, w Piasecznie (zaświadczenie Kurii Warszawskiej z 19 III 1952 nr 1650). Siostry prowadziły bursę dla dzieci i młodzieży. Bursę tę zlikwidowały władze państwowe 31 VIII 1961, choć pierwsza próba zabrania domu miała miejsce w marcu 1952 r. Siostry zajmowały się ponadto katechizacją w Chylicach, dojeżdżając również do Piaseczna, Jeziornej, Konstancina i Skolimowa, a następnie na terenie domu, w którym od 1960 mieścił się punkt katechetyczny. Od 1965 opiekowały się małymi dziećmi w ramach pomocy sąsiedzkiej, prowadziły świetlicę, pomagając dzieciom w nauce, ucząc jęz. angielskiego. Również od 1965 zaczęły prowadzić mały internat dla dziewczynek w wieku 7-11 lat. Od samego początku istnienia domu prowadziły półkolonie dla dzieci z Piaseczna i z Warszawy oraz przyjmowały starsze panie na wakacyjny wypoczynek. Kontakt ze środowiskiem utrzymywany był zwłaszcza poprzez kaplicę, do której ludność uczęszczała w niedziele i święta, a także przez doraźną pomoc ambulatoryjną i sąsiedzką, świadczoną zwłaszcza osobom samotnym i starszym.
Siostry zajmowały się też grupą ministrantów (ok. 40) i grupą dziewcząt, tzw. bielanek. Praca w ogrodzie i prowadzone małe gospodarstwo były podstawą utrzymania placówki. W 1960 roku został przeprowadzony gruntowny remont głównej części budynku, gdzie znajdowała się kaplica, a w latach 1968-1974 przebudowano barak i dom, w którym urządzono mieszkania dla osób przyjeżdżających na wakacje. Na życzenie władz kościelnych dom został odstąpiony archidiecezji warszawskiej na parafię pw. św. Urszuli Ledóchowskiej, erygowanej na tym terenie. Siostry opuściły dom 28 VI 1996, a oficjalne przekazanie obiektu nastąpiło 1 VII 1996. Do czasu wybudowania nowej świątyni rolę kościoła parafialnego spełniała dawna kaplica zakonna, odnowiona w 1989 r., której projektantem i wykonawcą był artysta rzeźbiarz Jerzy Machaj (1925-1998).
w pełni poznać historię powstania Parafii p.w. Świętej Urszuli Ledóchowskiej w Chylicach, należy uprzednio zapoznać się z historiografią Zgromadzenia Sióstr Urszulanek, które na długie lata wpisały się w przestrzeń katolicką Chylic i na trwałe znalazły miejsce w naszej pamięci.
Zgromadzenie Sióstr Urszulanek Serca Jezusa Konającego prowadziło w latach okupacji niemieckiej (1942-1944) bursę dla dziewcząt w Warszawie przy ul. Tamka 30. Po Powstaniu Warszawskim dziewczęta znalazły tymczasowe schronienie w domu Zgromadzenia w Ożarowie, skąd udały się do Zakopanego. Osiedliły się tam również w domu Zgromadzenia, ponieważ siostry prowadzące na Jaszczurówce zakład opiekuńczo-wychowawczy musiały z nakazu władz niemieckich opuścić dom i wraz z dziećmi znalazły schronienie w Kalwarii Zebrzydowskiej. Kiedy w maju 1945 siostry wraz z dziećmi powróciły z Kalwarii na Jaszczurówkę, dla wychowanek warszawskich trzeba było znaleźć lokum w pobliżu stolicy.
W tym celu w 1946 Zgromadzenie nabyło umową przyrzeczenia kupna- sprzedaży od właścicieli nieruchomości w Chylicach, Haliny Pietruszewicz i Tadeusza Jacobsona, dom i 1,2 ha ziemi z budynkami gospodarczymi. Dopiero w 1991 r. nieruchomość przeszła na własność Zgromadzenia. Pierwsza grupa sióstr i wychowanek przyjechała do Warszawy w lipcu 1945. Najpierw ulokowano się w domu bezhabitowego zgromadzenia w Chylicach, potem w Chylicach przy ul. Broniewskiego, aż wreszcie, po doprowadzeniu zrujnowanego na skutek działań wojennych domu do stanu używalności, osiedliły się siostry przy ul. Dworskiej 56 (obecnie Dworska 5), gdzie 15 IX 1945 został erygowany dom p.w. Opieki św. Józefa (Kuria Metropolitalna w Warszawie, 23 IV 1954 nr 2343).
Kaplica domowa p.w. św. Józefa, erygowana 16 IV 1946, stała się od 1 VII 1946 filią parafii p.w. św. Anny, Matki NMP, w Piasecznie (zaświadczenie Kurii Warszawskiej z 19 III 1952 nr 1650). Siostry prowadziły bursę dla dzieci i młodzieży. Bursę tę zlikwidowały władze państwowe 31 VIII 1961, choć pierwsza próba zabrania domu miała miejsce w marcu 1952 r. Siostry zajmowały się ponadto katechizacją w Chylicach, dojeżdżając również do Piaseczna, Jeziornej, Konstancina i Skolimowa, a następnie na terenie domu, w którym od 1960 mieścił się punkt katechetyczny. Od 1965 opiekowały się małymi dziećmi w ramach pomocy sąsiedzkiej, prowadziły świetlicę, pomagając dzieciom w nauce, ucząc jęz. angielskiego. Również od 1965 zaczęły prowadzić mały internat dla dziewczynek w wieku 7-11 lat. Od samego początku istnienia domu prowadziły półkolonie dla dzieci z Piaseczna i z Warszawy oraz przyjmowały starsze panie na wakacyjny wypoczynek. Kontakt ze środowiskiem utrzymywany był zwłaszcza poprzez kaplicę, do której ludność uczęszczała w niedziele i święta, a także przez doraźną pomoc ambulatoryjną i sąsiedzką, świadczoną zwłaszcza osobom samotnym i starszym.
Siostry zajmowały się też grupą ministrantów (ok. 40) i grupą dziewcząt, tzw. bielanek. Praca w ogrodzie i prowadzone małe gospodarstwo były podstawą utrzymania placówki. W 1960 roku został przeprowadzony gruntowny remont głównej części budynku, gdzie znajdowała się kaplica, a w latach 1968-1974 przebudowano barak i dom, w którym urządzono mieszkania dla osób przyjeżdżających na wakacje. Na życzenie władz kościelnych dom został odstąpiony archidiecezji warszawskiej na parafię pw. św. Urszuli Ledóchowskiej, erygowanej na tym terenie. Siostry opuściły dom 28 VI 1996, a oficjalne przekazanie obiektu nastąpiło 1 VII 1996. Do czasu wybudowania nowej świątyni rolę kościoła parafialnego spełniała dawna kaplica zakonna, odnowiona w 1989 r., której projektantem i wykonawcą był artysta rzeźbiarz Jerzy Machaj (1925-1998).
Żródło: S. Małgorzata Krupecka, Próba upaństwowienia bursy urszulanek SJK w Chylicach w 1952 r.:
W tym miejscu chcemy serdecznie podziękować za ogromną pomoc przy opracowywaniu tego działu:
Siostrze Prowincjalnej Beacie Mazur
ze Zgromadzenia Sióstr Urszulanek Serca Jezusa Konającego, Dom Generalny w Warszawie, oraz
Siostrze Ancilli Kosickiej
– Archiwistce Zgromadzenia Sióstr Urszulanek Serca Jezusa Konającego w Pniewach za udostępnienie materiału historycznego wraz ze zdjęciami dotyczącymi Patronki Parafii i Domu Sióstr Urszulanek w Chylicach.
Dnia 24 czerwca 1994 roku, nastąpiło uroczyste erygowanie Parafii pod wezwaniem Błogosławionej Urszuli Ledóchowskiej w Chylicach. Za sprawą Papieża Jana Pawła II, nasza Patronka została kanonizowana w dniu 18 maja 2003 roku i od tego momentu Parafia nosi imię Świętej Urszuli Ledóchowskiej w Chylicach.
W kolejnych latach, wraz ze wzrostem liczby mieszkańców okolicznych miejscowości, do obszaru Parafii nastąpiło przyłączenie w 1997 roku części wsi Kierszek, a w roku 2000, także części ulicy Urbanistów. Obecnie Parafia pod wezwaniem Świętej Urszuli Ledóchowskiej w Chylicach liczy ok 3,5 tyś wiernych.
Miejmy nadzieję, że dzięki internetowi i dodatkowemu narzędziu, którym jest ta strona www, znaczna cześć parafian z obecnych oraz z nowo przyłączonych terenów, częściej spotka się ze Słowem Bożym w naszym pięknym kościele, przy ulicy DWORSKIEJ 5.
